Historia

Imbir jest zaliczany do najstarszych roślin uprawnych na świecie. Był stosowany w medycynie tradycyjnej Chin, Indii i Arabii od tysięcy lat. Arabowie uważają imbir za szczególnie silny afrodyzjak.Opis właściwości imbiru znajduje się w staroindyjskim sanskrypcie sringavera pochodzącym z VI w. p.n.e.

Chińczycy wierzyli, że imbir sprzyja zachowaniu szczęśliwości.

Pisali o nim Dioskurydes i Pliniusz Starszy. Z dzieł Dioskurydesa wiemy, że imbir przywożono do Rzymu w „syropie, w glinianych naczyniach”.  Wówczas stosowano imbir jako lek żołądkowy.

W „Kanonie Medycyny” napisanej przez Awicennę znajduje się opis leczniczego działania imbiru. To dzięki temu arabskiemu lekarzowi Europa poznała działanie imbiru. Popularność imbiru tak szybko wzrosła, że był on jedną z najważniejszych przypraw średniowiecznej Europy.

W XVIII Ksiądz Kluk przypisywał imbirowi działanie wzmacniające i pobudzające.

Medycyna chińska

W tradycyjnej medycynie chińskiej imbir jest stosowany jako środek na przeziębia, bóle głowy, grypę, gorączkę, nudności oraz schorzenia reumatyczne.

Ajurewda

Kłącze imbiru jest stosowane w Ajurwedzie jako środek przeczyszczający, wspomagający trawienie, łagodzący kolki oraz stosowany w leczeniu hemoroidów.

Składniki mineralne

Składniki biologicznie imbiru to nielotne związki dające ostry smak: gingerole, shogole, paradole, zingiberole. Gingerole są grupą związków chemicznych odpowiadających za właściwości świeżego kłącza imbiru. Shogole będące odwodnioną pochodną gingeroli są dominującymi związkami zawartymi w suszonym imbirze.

Ponadto kłącze imbiru zawiera olejek eteryczny, kwasy organiczne, cukry, skrobię, lektyny oraz kwasy tłuszczowe.

Imbir jest źródłem witamin (wit. A, wit. B₆, niacyny) oraz minerałów (magnezu, potasu, żelaza, manganu).