Rząd: Imbirowce
Rodzina: Imbirowate
Rodzaj: Imbir
Łacińska: Zingiber officinale
Angielska: Ginger
Niemiecka: Ingwer
Polskie nazwy: Imbir
Chińska: Jiang
Imbir pochodzi z południowo- wschodniej Azji, ale występuje także w Australii. Obecnie nie występuje w stanie dzikim. Najwyższej jakości surowiec pochodzi z Jamajki. Uprawiany jest w Chinach, Indiach i Malezji, Brazylii, a także zachodniej Afryce i Australii.
W lecznictwie oprócz imbiru lekarskiego stosuje się imbir cytwarowy (łac. Zingiber zerumbet) i imbir żółty (łac. Zingiber purpureum). Znane są ozdobne odmiany imbiru.
Surowcem farmakopealnym jest kłącze imbiru- Zingiber rhizoma. W lecznictwie stosuje się również olejek pozyskany z imbiru.
Imbir można stosować w postaci świeżego kłącza, suszonego sproszkowanego kłącza, wyciągów i nalewek. Wchodzi także w skład wielu leków.
Imbir jest zaliczany do najstarszych roślin uprawnych na świecie. Był stosowany w medycynie tradycyjnej Chin, Indii i Arabii od tysięcy lat. Arabowie uważają imbir za szczególnie silny afrodyzjak.Opis właściwości imbiru znajduje się w staroindyjskim sanskrypcie sringavera pochodzącym z VI w. p.n.e.
Chińczycy wierzyli, że imbir sprzyja zachowaniu szczęśliwości.
Pisali o nim Dioskurydes i Pliniusz Starszy. Z dzieł Dioskurydesa wiemy, że imbir przywożono do Rzymu w „syropie, w glinianych naczyniach”. Wówczas stosowano imbir jako lek żołądkowy.
W „Kanonie Medycyny” napisanej przez Awicennę znajduje się opis leczniczego działania imbiru. To dzięki temu arabskiemu lekarzowi Europa poznała działanie imbiru. Popularność imbiru tak szybko wzrosła, że był on jedną z najważniejszych przypraw średniowiecznej Europy.
W XVIII Ksiądz Kluk przypisywał imbirowi działanie wzmacniające i pobudzające.
W tradycyjnej medycynie chińskiej imbir jest stosowany jako środek na przeziębia, bóle głowy, grypę, gorączkę, nudności oraz schorzenia reumatyczne.
Kłącze imbiru jest stosowane w Ajurwedzie jako środek przeczyszczający, wspomagający trawienie, łagodzący kolki oraz stosowany w leczeniu hemoroidów.
Składniki biologicznie imbiru to nielotne związki dające ostry smak: gingerole, shogole, paradole, zingiberole. Gingerole są grupą związków chemicznych odpowiadających za właściwości świeżego kłącza imbiru. Shogole będące odwodnioną pochodną gingeroli są dominującymi związkami zawartymi w suszonym imbirze.
Ponadto kłącze imbiru zawiera olejek eteryczny, kwasy organiczne, cukry, skrobię, lektyny oraz kwasy tłuszczowe.
Imbir jest źródłem witamin (wit. A, wit. B6, niacyny) oraz minerałów (magnezu, potasu, żelaza, manganu).
Imbir:
Imbir może czasem powodować przejściowe efekty jak zgaga lub problemy żołądkowo- jelitowe. Stosowany w dużych ilościach rozrzedza krew.
Kawałek świeżego imbiru obrać, zetrzeć na tarce i wycisnąć sok. Następnie sok wymieszać z miodem lub cukrem trzcinowym, dodać ciepłą wodę. Pić 3 razy dziennie 1 filiżankę. Można dodać plasterek cytryny do smaku.
Literatura
Informacje zamieszczone na stronie internetowej nie stanowią profesjonalnej porady medycznej ani instrukcji użycia. W żadnym wypadku treści zamieszczone na stronie internetowej nie mogą zastąpić konsultacji z lekarzem lub farmaceutą.