Piołun w kuchni- co na to dawni uczeni

Ziele piołunu już od starożytności było polecano do spożywania jako przyprawa pomocna w wielu dolegliwościach. Niemiecki botanik Lonicerus radził dodawać piołun do różnych potraw jako środek sprzyjający trawieniu, rozgrzewający i wydalający trucizny oraz żółć. Parkinson powołując się na Pliniusza twierdził, że jedzenie kilku liści piołunu chroni przed nadpobudliwością i pijaństwem. Ziele piołunu miało być pomocne na nieświeży oddech.

Wśród polskich zielarzy o piołunie pisał m. in. Syreniusz, który zalecał stosowanie rośliny przy problemach żołądkowych, żółciowych oraz jako środek moczopędny. Z kolei Marcin z Urzędowa twierdził, że wywar z nasion piołunu łagodzi dychawicę, a po zmieszaniu z winem neutralizuje ukąszenia żmii i wywołuje miesiączkę.

Bylica przy produkcji alkoholi

Od setek lat piołun był stosowany do produkcji wermutów, likierów i absyntu. Od średniowiecza zielem aromatyzowano miody pitne i piwa. W dawnej Bawarii piołun dodawano do piwa, często stosując go jako zamiennik chmielu. Dziś piołunem aromatyzuje się gorzkie wódki żołądkowe, likiery oraz alkoholowe lub bezalkoholowe wermuty. 

Bylica w kuchni- zastosowanie olejek piołunowego

Olejek piołunowy został zatwierdzony jako naturalny dodatek aromatyzujący do żywności. Stosuje się go do aromatyzowania napojów alkoholowych i bezalkoholowych, cukierków, mrożonych deserów czy puddingów.