Historia

Przypuszcza się, że właściwości lecznicze jałowca były wykorzystywane w Europie w czasach prehistorycznych. Egipcjanie stosowali jałowiec do balsamowania zwłok. Hipokrates twierdził, że owoce jałowca są pomocne na afty. Katon zwrócił uwagę na działanie moczopędne i przeczyszczające wina jałowcowego oraz odwarów z gałązek i owoców jałowca.  Rzymski lekarz Galen stosował jałowiec jako środek oczyszczający wątrobę i nerki oraz przy hemoroidach i w celu wywołania menstruacji. Diskurydes opisał jałowiec w swoim dziele: De Materia pod nazwą Arkeothos Mikra jako lek działający rozgrzewająco, moczopędnie oraz mający właściwości ściągające, lek łagodny dla żołądka, stosowany przy dolegliwościach w klatce piersiowej i kaszlu.

W czasach średniowiecza owoce jałowca były stosowane jako środek na wszelkie dolegliwości. Wierzono wówczas, że żucie szyszkojagód jałowca uchroni od wszelkich zaraz, z kolei ostre igły drzewa jałowcowego traktowano jako środek chroniący przed nieczystymi siłami.

Święta Hildegarda zalecała owoce jałowca w leczeniu chorób płuc, wątroby i nerek. Nieco później do celów leczniczych zaczęto oprócz szyszkojagód stosować także liście, zielone pędy, drewno oraz smołę.

Z XVI wiecznych podań Falimierza wiemy, że jałowiec był wówczas stosowany jako środek trawienny. Roślinę dodawano także do kąpieli. Marcin z Urzędowa zalecał za Dioskurydesem stosowanie jałowca na ukąszenia węży.

Polski lekarz XIX wieku August Hiacynt Dziarkowski zalecał wdychanie aromatu jałowcowego.

Jałowiec pospolity- składniki mineralne

• Głównym składnikiem aktywnym owoców jałowca jest olejek eteryczny, który zawiera ponad 60 związków. Głównymi składowymi olejku są: α- i β- pinen, kamfen. Ponadto szyszkojagody jałowca zawierają cukier (glukoza, fruktoza), związki goryczowe i żywiczne, flawonoidy, taniny. Wśród związków, które wpływają na właściwości jałowca można wymienić także: kwasy tłuszczowe ( laurowy, palmowy, oleinowy, linolowy), kwasy glukuronowe  oraz sterole: (ß-sitosterol, kampesterol, cholesterol).