Biedrzeniec anyż to aromatyczna przyprawa często stosowana w wyrobach cukierniczych. Anyż korzystnie wpływa na układ pokarmowy wspomagając trawienie, jest także od dawna stosownym środkiem wykrztuśnym.
Rodzina: Selerelowate
Rodzaj: Biedrzeniec
Gatunek: Biedrzeniec anyż
Łacińska: Pimpinella anisum
Angielska: Anise
Niemiecka: Anis
Polskie nazwy: Anyż, anyżek, hanyż, hanyżek, ongiś, anyż ogrodowy
Roślina pochodzi prawdopodobnie z rejonów Morza Śródziemnego. Nie występuje w stanie naturalnym, znana wyłącznie z uprawy. W Polsce anyż jest rzadko uprawiany i czasami przejściowo dziczeje.
Największymi producentami anyżku są Hiszpania, Turcja, Bułgaria, Indie oraz Meksyk. Najbardziej znany i ceniony jest biedrzeniec hiszpański.
Surowcem leczniczym są wszystkie części rośliny, głównie wykorzystuje się owoce (Anisi fructus), zawierające nie mniej niż 20 ml/kg olejku eterycznego. Z owoców otrzymuje się olejek eteryczny, który również ma znaczenie w lecznictwie. Do celów kulinarnych wykorzystuje się owoce biedrzeńca.
Właściwości anyżu znane są od 3500 lat. Pierwsze wzmianki o biedrzeńcu możemy znaleźć w Biblii i papirusach egipskich pochodzących sprzed 1500 lat p.n.e.
Roślinę uprawiali i zbierali od niepamiętnych czasów Arabowie i Izraelici. Anyżek znany był także w Chinach i Indiach. W starożytnym Egipcie anyż powszechnie stosowano jako środek moczopędny oraz łagodzący ból zębów. Anyżek był również dla Egipcjan dodatkiem do potraw i napojów.
Biedrzeniec był szczególnie rozpowszechniony w starożytnej Grecji i Rzymie, gdzie ceniono go jako roślinę leczniczą oraz przyprawową. Starożytni stosowali go jako dodatek do potraw czy napojów, a liście i owoce wykorzystywali jako lekarstwo. Dioskorydes tak pisał o anyżu: „Anyż dodaje oddechowi świeżość, obliczu młodzieńczy wygląd i oddala ciężkie sny”. Hipokrates zaliczył biedrzeniec anyż do ziół o działaniu wiatropędnym. Do Europy Zachodniej anyż dotarł dzięki Rzymianom.
W wiekach średnich anyż był cenioną i poszukiwaną przyprawą, wchodząca w skład licznych specjałów (gorzałki, miodów, konfitur).
W Polsce anyżek był uprawiany od średniowiecza, kiedy to stosowano go do zaprawiania wódki. Prawdopodobnie przywędrował do naszego kraju z zakonem benedyktynów, którzy uprawiali to zioło w przyklasztornych ogródkach. Sądzono wówczas, że anyż daje radość i zwiększa apetyt. Wiadomo, że anyż był na dużą skalę uprawiany w okolicy Pińczowa, skąd był nawet eksportowany. Dosyć długo była to roślina popularna w naszym kraju jednak w okresie odrodzenia straciła na znaczeniu i popadła w zapomnienie.
Biedrzeniec anyż stosowano głównie na dolegliwości żołądkowe, przede wszystkim na wzdęcia. Od dawien jest to także środek obniżający gorączkę, moczopędny i wykrztuśny. Anyż ma także zastosowanie jako lekiem na astmę i środek ułatwiający zasypianie. Zewnętrznie roślinę wykorzystywano do zwalczania wszy i świerzbowca.
Główną substancją czynną odpowiadającą za właściwość anyżu jest olejek eteryczny, którego głównym składnikiem jest trans- antenol. Owoce anyżku zawierają także olej tłusty i sterole, kumaryny, flawonoidy czy wielocukry.
Owoce anyżku większość kojarzy z ich działaniem pobudzającym laktację. I słusznie. Herbatka z owoców anyżu faktycznie wspomaga laktację, jednocześnie jej substancje aktywne przechodzą do mleka matki i działają korzystanie na karmione niemowlę. A jakie jeszcze działa anyżek?
Owoce biedrzeńca:
Duże dawki olejku mogą podrażnić przewód pokarmowy, rozszerzają naczynia włosowate oraz mogą powodować odurzenie, drgawki, przekrwienia mózgu i płuc oraz uszkodzenie nerek. Zapach olejku może spowodować odruch wymiotny, a w skrajnych przypadkach zaburzenia ze strony ośrodkowego układu nerwowego. Biedrzeniec anyż może powodować alergię.
Olejku anyżowego powinny wystrzegać się także kobiety w ciąży, a także dzieci poniżej 17 roku życia.
Owoce anyżku zalać szklanką wrzątku i parzyć pod przykryciem przez pół godziny. Stosować przy dolegliwościach żołądkowych przed posiłkiem, nie należy jednak słodzić. Niemowlętom podawać po łyżeczce 3-4 razy dziennie, starszym dzieciom 2 łyżki stołowe 3-4 razy dziennie. W przypadku problemów oddechowych do naparu można dodać odrobinę miodu.
Literatura
Informacje zamieszczone na stronie internetowej nie stanowią profesjonalnej porady medycznej ani instrukcji użycia. W żadnym wypadku treści zamieszczone na stronie internetowej nie mogą zastąpić konsultacji z lekarzem lub farmaceutą.