Trochę historii

Pewna legenda podaje, że podczas podróży Rodziny Świętej do Egiptu Matka Boska rozwiesiła swój płaszcz na krzaku rozmarynu, aby go oczyścić z pyłu i kurzu. Od tego czasu białe kwiaty rozmarynu stały się niebiańsko niebieskie.

Rozmaryn był uprawiany w starożytnym Egipcie, Grecji i Rzymie. Często wykorzystywano go do konserwowania mięsa. Roślinę wykorzystywano jako środek na poprawę pamięci i koncentracji oraz w wielu obrzędach religijnych jako składnik kadzideł.

W Grecji rozmaryn był rośliną bardzo cenioną, która była poświęcona bogini Afrodycie, natomiast Rzymianie utożsamiali to zioło z bóstwem opiekuńczej Lary, bądź boginią Wenus.

Dioskurides zalecał okłady z rozmarynu na wrzody, stany zapalne skóry, trudno gojące się rany, padaczkę, żółtaczkę, hemoroidy, skąpomocz.

Za sprawą legionów rzymskich oraz benedyktynów rozmaryn zawędrował do Europy Środkowej. Do Anglii rozmaryn dotarł prawdopodobnie około VII lub VIII wieku i dość szybko zaczęto go uprawiać w przydomowych ogródkach. Roślinę ceniono w południowych Niemczech, wśród Słowian i Madziarów. W średniowieczu rozmaryn był stosowany jako pasza dla zwierząt, co sprawiało, że po uboju ich mięso uzyskiwało wyborny smak. Gałązki rozmarynowe wkładano także w mięso, aby się za szybko nie popsuło. Na terenie Francji popularne było stosowanie krzewu rozmarynowego jako surowca do uzyskania dobrej jakości dymu wędzarniczego.

W XVI wieku rozpoczęto produkcję perfum, których podstawowym surowcem były świeże kwiaty rozmarynowe.

W roku 1725 w jednym z podręczników wydanych w Drukarni Jasnej Góry Częstochowskiej zostały przytoczone recepty na leki przeciwbólowe, napotne oraz inhalacje z rozmarynem w roli głównej.

Rozmaryn lekarski- wartość odżywcza

Rozmaryn lekarski jest surowcem olejkowym. Zawiera olejek ( do 2,5%), który jest bogaty w cyneol, borneol, kamfen, linalol. Ponadto rozmaryn zawiera flawonoidy, kwasy fenolowe (rozmarynowy, kawowy), trójterpeny, garbniki. Roślina zawiera również niewielkie ilości kamfory i  żywicy.