Rodzina: Astrowate
Rodzaj: Bylica
Gatunek: Bylica estragon
Łacińska: Artemisia dracunculus
Angielska: Taragon
Niemiecka: Estragon
Polskie nazwy: bylica głupich, wężowiec, wężowe ziele, bylica dragonek, ongiś,
Angielska i niemiecka nazwa estragonu pochodzi od łacińskiego słowa draco- co oznacza smoka. Prawdopodobnie wzięła się stad, że w średniowieczu wierzono, iż estragon skutecznie odstrasza smoki.
Estragon jest rośliną wieloletnią, która jest bardzo inwazyjna i szybko rozprzestrzenia się w ogrodzie tworząc trudne do pozbycia się podziemne kłącza. Właśnie dlatego często jest nazywana bywa bylicą głupich, ponieważ tylko głupcy sadzą go w ogrodzie.
Roślina pochodzi z rejonu Morza Kaspijskiego i z Syberii. Występuje w Europie, Azji, Indiach oraz Ameryce Północnej, często rośnie także w krajach śródziemnomorskich i w północnym Meksyku.
Roślinę w stanie dzikim można spotkać przy polnych drogach, opuszczonych domostwach, zaroślach.
Wyróżniamy trzy zasadnicze odmiany estragonu: rosyjską, niemiecką oraz francuską. Odmiany niemiecka i francuska są bardziej cenione ze względu na aromatyczność i lepszy smak. Estragon rosyjski jest gorszej jakości.
Surowcem cenionym w medycynie naturalnej są liście, które najlepiej zbierać na początku kwitnienia, a kolejne zbiory przeprowadza się w miarę odrastania łodyg.
Estragon to przyprawa szczególnie popularna w kuchni francuskiej oraz arabskiej. Ma silny i wyrazisty smak, który może zdominować inne smaki. Estragon dodaje się do sosów i mięs.
Estragon był uprawiany już ponad 500 lat p. n. e. Jest to stara roślina uprawna Syrii.
Pierwsze wzmianki o estragonie pojawiają się w arabskich księgach z XII wieku. Roślinę znali arabscy lekarze: Acicenna oraz Ibn-al- Baytar, którzy polecali estragon na odświeżenie oddechu oraz jako przyprawę do warzyw. Estragon miał również wywoływać senność. Do Europy zioło najprawdopodobniej sprowadzili Maurowie, którzy podbili Hiszpanię.
Starożytni Grecy często żuli gałązki estragonu, aby uśmierzyć ból zębów i dziąseł. Stosowano go także w przypadku ukąszenia węży oraz ugryzienia wściekłych psów. Pliniusz twierdził, że estragon umieszczony w butach pielgrzymów pomaga zredukować zmęczenie.
Do Polski zioło przywędrowało razem z krzyżakami, którzy przywieźli tą przyprawę z wypraw krzyżowych do Europy Środkowej.
Do Francji roślina dotarła w XIV wieku i była stosowana jako dodatek do zielonych sałat, warzyw oraz jako środek aromatyzujący oliwy.
John Evelyn- zielarz doby odrodzenia przypisywał estragonowi działanie lecznicze na głowę, serce i wątrobę.
W XIX wieku we francuskich encyklopediach często był określany mianem wężowca lub wężowego ziela, ponieważ jego korzenie przypominają węża lub serpentynę.
Ziele estragonu stosowano jako środek czyszczący krew, wyciągający puchlinę wodną i jako środek zapobiegający szkorbutowi. Estragon zalecano na poprawę apetytu i pracy jelit. Przyprawa miała korzystnie wpływać na pracę wątroby, śledziony oraz wywoływać okres.
Francuska medycyna ludowa poleca napar z estragonu jako delikatny środek nasenny oraz środek na nadmierną ruchliwość
Ziele estragonu zawiera głównie olejek eteryczny, którego głównym składnikiem jest eugenol. Każda z odmian estragonu będzie miała inny skład olejku eterycznego. Ponadto ziele estragonu zawiera: fitosterole, kumaryny, flawonoidy, witaminy. Estragon dostarcza organizmowi sole mineralne: wapnia, magnezu, manganu, miedzi, cynku i żelaza.
U osób wrażliwych estragon może powodować podrażnienia skóry.
Literatura
Informacje zamieszczone na stronie internetowej nie stanowią profesjonalnej porady medycznej ani instrukcji użycia. W żadnym wypadku treści zamieszczone na stronie internetowej nie mogą zastąpić konsultacji z lekarzem lub farmaceutą.