Angielska i niemiecka nazwa estragonu pochodzi od łacińskiego słowa draco- co oznacza smoka. Prawdopodobnie wzięła się stąd, że w średniowieczu wierzono, iż estragon skutecznie odstrasza smoki. Niektórzy twierdzą, że nazwa pochodzi od rzekomej zdolności leczenia ugryzień jadowitych gadów przez estragon. Inny pogląd głosi, że roślina została tak nazwana od zwiniętego, wężowatego korzenia.
Estragon jest rośliną wieloletnią, która jest bardzo inwazyjna i szybko rozprzestrzenia się w ogrodzie tworząc trudne do pozbycia się podziemne kłącza. Właśnie dlatego często jest nazywana bywa bylicą głupich, ponieważ tylko głupcy sadzą go w ogrodzie.
Jest to bardzo ceniona przyprawa, szczególnie w kuchni francuskiej.

Estragon- Systematyka

Rodzina: Astrowate
Rodzaj: Bylica
Gatunek: Bylica estragon

Nazwy

Łacińska: Artemisia dracunculus
Angielska: Taragon
Niemiecka: Estragon
Polskie nazwy: bylica głupich, wężowiec, wężowe ziele, dragonek, bylica dragonek, ongiś draganek,

Estragon- występowanie

Estragon pochodzi z rejonu Morza Kaspijskiego i z Syberii. Występuje w Europie, Azji, Indiach oraz Ameryce Północnej, często rośnie także w krajach śródziemnomorskich i w północnym Meksyku. Roślinę w stanie dzikim można spotkać przy polnych drogach, opuszczonych domostwach, zaroślach.

Estragon- odmiany

Wyróżniamy trzy odmiany estragonu: rosyjską, niemiecką i francuską. Odmiany niemiecka i francuska są bardziej cenione ze względu na achromatyczność i lepszy smak. Estragon rosyjski jest gorszej jakości.

Surowiec

Surowcem cenionym w medycynie naturalnej są liście, które najlepiej zbierać na początku kwitnienia.

Estragon- Historia

Estragon był uprawiany już ponad 500 lat p. n. e. na terenach dzisiejszej Syrii.
Pierwsze wzmianki o estragonie pojawiają się w arabskich księgach z XII wieku. Roślinę znali arabscy lekarze: Awicenna oraz Ibn-al- Baytar, którzy polecali estragon na odświeżenie oddechu oraz jako przyprawę do warzyw. Estragon miał również wywoływać senność. Do Europy zioło najprawdopodobniej sprowadzili Maurowie, którzy podbili Hiszpanię.
Starożytni Grecy często żuli gałązki estragonu, aby uśmierzyć ból zębów i dziąseł. Stosowano go także w przypadku ukąszenia węży oraz ugryzienia wściekłych psów. Pliniusz, rzymski uczony, twierdził, że estragon umieszczony w butach pielgrzymów pomaga zredukować zmęczenie.
W średniowieczu damy obdarowywały swoich żołnierzy gałązkami estragonu, aby uchronić ich przed urokami, chorobami i nieszczęściami.
Do Polski zioło przywędrowało razem z krzyżakami, którzy przywieźli tą przyprawę z wypraw krzyżowych do Europy Środkowej.
Do Francji roślina dotarła w XIV wieku i była stosowana jako dodatek do zielonych sałat, warzyw oraz jako środek aromatyzujący oliwy.
W XIX wieku we francuskich encyklopediach często był określany mianem wężowca lub wężowego ziela, ponieważ jego korzenie przypominają węża lub serpentynę.

Estragon w medycynie ludowej

Ziele estragonu stosowano jako środek czyszczący krew, wyciągający puchlinę wodną i jako środek zapobiegający szkorbutowi. Estragon zalecano na poprawę apetytu i pracy jelit. Przyprawa miała korzystnie wpływać na pracę wątroby, śledziony oraz wywoływać okres.

John Evelyn- zielarz doby odrodzenia przypisywał estragonowi działanie na głowę, serce i wątrobę.

W medycynie ludowej Ameryki Północnej herbatkę estragonową stosowano w leczeniu przeziębień, biegunek, bólów głowy. Wyciągi estragonowe stosowano jako środki ułatwiające poród.

Francuska medycyna ludowa poleca napar z estragonu jako delikatny środek nasenny oraz środek na nadmierną ruchliwość.

W medycynie ludowej Iranu wysuszone części nadziemne estragonu były podawane doustnie przy padaczce, natomiast w Persji zielu przypisywano właściwości oczyszczania krwi oraz podawano je przy bólach i zawrotach głowy.

Medycyna chińska

Estragon jest stosowany w medycynie chińskiej w leczeniu zakażeń drobnoustrojami, chorób zapalnych, biegunki, wrzodów żołądka, malarii, zapalenia wątroby oraz zaburzeń krążenia.