Angielska i niemiecka nazwa estragonu pochodzi od łacińskiego słowa draco- co oznacza smoka. Prawdopodobnie wzięła się stąd, że w średniowieczu wierzono, iż estragon skutecznie odstrasza smoki. Niektórzy twierdzą, że nazwa pochodzi od rzekomej zdolności leczenia ugryzień jadowitych gadów przez estragon. Inny pogląd głosi, że roślina została tak nazwana od zwiniętego, wężowatego korzenia.
Estragon jest rośliną wieloletnią, która jest bardzo inwazyjna i szybko rozprzestrzenia się w ogrodzie tworząc trudne do pozbycia się podziemne kłącza. Właśnie dlatego często jest nazywana bywa bylicą głupich, ponieważ tylko głupcy sadzą go w ogrodzie.
Rodzina: Astrowate
Rodzaj: Bylica
Gatunek: Bylica estragon
Nazwa łacińska: Artemisia dracunculus
Nazwa angielska: Taragon
Nazwa niemiecka: Estragon
Polskie nazwy ludowe: bylica głupich, wężowiec, wężowe ziele, dragonek, bylica dragonek, ongiś draganek,
Estragon pochodzi z rejonu Morza Kaspijskiego i z Syberii. Występuje w Europie, Azji, Indiach oraz Ameryce Północnej, często rośnie także w krajach śródziemnomorskich i w północnym Meksyku. Roślinę w stanie dzikim można spotkać przy polnych drogach, opuszczonych domostwach, zaroślach.
Wyróżniamy trzy odmiany estragonu: rosyjską, niemiecką i francuską. Odmiany niemiecka i francuska są bardziej cenione ze względu na achromatyczność i lepszy smak. Estragon rosyjski uważany jest za przyprawę gorszej jakości.
Surowcem cenionym w medycynie naturalnej są liście, które najlepiej zbierać na początku kwitnienia.
Estragon był uprawiany już ponad 500 lat p. n. e. na terenach dzisiejszej Syrii.
Pierwsze wzmianki o estragonie pojawiają się w arabskich księgach z XII wieku. Roślinę znali arabscy lekarze: Awicenna oraz Ibn-al- Baytar, którzy polecali estragon na odświeżenie oddechu oraz jako przyprawę do warzyw. Estragon miał również wywoływać senność. Do Europy zioło najprawdopodobniej sprowadzili Maurowie, którzy podbili Hiszpanię.
Starożytni Grecy często żuli gałązki estragonu, aby uśmierzyć ból zębów i dziąseł. Stosowano go także w przypadku ukąszenia węży oraz ugryzienia wściekłych psów. Pliniusz, rzymski uczony, twierdził, że estragon umieszczony w butach pielgrzymów pomaga zredukować zmęczenie.
W średniowieczu damy obdarowywały swoich żołnierzy gałązkami estragonu, aby uchronić ich przed urokami, chorobami i nieszczęściami.
Do Polski zioło przywędrowało razem z krzyżakami, którzy przywieźli tą przyprawę z wypraw krzyżowych do Europy Środkowej.
Do Francji roślina dotarła w XIV wieku i była stosowana jako dodatek do zielonych sałat, warzyw oraz jako środek aromatyzujący oliwy.
W XIX wieku we francuskich encyklopediach często był określany mianem wężowca lub wężowego ziela, ponieważ jego korzenie przypominają węża lub serpentynę.
Estragon jest stosowany w medycynie chińskiej w leczeniu zakażeń drobnoustrojami, chorób zapalnych, biegunki, wrzodów żołądka, malarii, zapalenia wątroby oraz zaburzeń krążenia.
Ziele estragonu jest bogate w olejek eteryczny, fitosterole, kumaryny, flawonoidy. Estragon dostarcza wiele witamin, zwłaszcza z witamin z grupy B. To także źródło minerałów: potasu, jodu, żelaza, wapnia, manganu, magnezu, miedzi, cynku.
Estragon znalazł zastosowanie w lecznictwie jako środek poprawiający trawienie. Wykazuje także silne działanie antyseptyczne oraz przeciwrobacze. Najczęściej przyprawę poleca się jako delikatny środek dla dzieci i osób starszych. Czasem także polecany jest przy chorobie lokomocyjnej oraz przy czkawce.
Wpływ estragonu na organizm:
U osób wrażliwych estragon może powodować podrażnienia skóry.
Estragon- przeciwwskazania
Balcerek M., Modnicki D.; Estragon odkrywany na nowo; Panacea nr 1 (22), styczeń- marzec 2008, str. 9-11
Charles D. J.; Antioxidant properties of spice, herbs and other sources; Springer Science 2013, str. 75, 545-551
Czikow P., Łaptiew J.; Rośliny lecznicze bogate w witaminy; Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 1987 r., str. 78-79
Gumowska J.; Ziółka i my; Wydawnictwo PTTK „Kraj”, Warszawa 1983, str. 50-51
Halarewicz A.; Atlas ziół- kulinarne wykorzystanie roślin dziko rosnących; Wydawnictwo SBM Sp. Z o.o., Warszawa 2015, str. 53
Kawałko M. J.; Historie ziołowe; Krajowa Agencja Wydawnicza, Lublin 1986r., str. 233-243
Ożarowski A.; Ziołolecznictwo poradnik dla lekarzy; Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1982, str. 78
Rapieklo P., Waryszko -Chmielewska E.; Pyłek bylicy; Alergia, Astma, Immunologia, 1999, 4 (3) str. 139-142
Senderski M. E.; Prawie wszystko o ziołach i ziołolecznictwie; M. E. Senderski, Podkowa Leśna 2016, str. 224-226
Tyszyńska-Kownacka D., Starek T.; Zioła w Polskim domu; Wydawnictwo Watra, Warszawa 1988r., str. 65-66
Wielka księga ziół, Reader’s digest; Warszawa 2009, str. 33
http://www.poradnikzielarski.pl/ziola-lecznicze/estragon-artemisia-dracunculus.html
http://www.herbwisdom.com/herb-tarragon.html
http://www.nutrition-and-you.com/tarragon-herb.html
Dane ze stron www przed 20.03.2016
Niezwykle aromatyczna i smaczna nalewka z owoców dzikiej róży.
Jabłka to najpopularniejsze owoce na świecie. Warto je włączyć do codziennej diety, ponieważ korzystnie wpływają na zdrowie. Poznaj 10 powodów dla których warto jeść jabłka.
Pestki dyni to źródło magnezu, fosforu, manganu oraz cynku oraz wielonienasyconych kwasów tłuszczowych. Łatwo przyswajalny cynk obecny w pestkach dyni korzystnie wpływa na płodność oraz zwiększa sprawność seksualną. Od wieków pestki dyni są stosowane w kuracjach odrobaczających…
Blog Naturalne zdrowie powstał kilka lat temu i ma on charakter informacyjny. Wszystkie wiadomości o zastosowaniu i właściwościach ziół oraz dietetyce i ziołolecznictwie zbieram w różnych książkach i na stronach internetowych.
#zioła #zastosowanieziół #ziołolecznictwo #dietetyka #zdroweodżywianie #przyprawy #roslinylecznicze
Informacje zamieszczone na stronie internetowej nie stanowią profesjonalnej porady medycznej ani instrukcji użycia. W żadnym wypadku treści zamieszczone na stronie internetowej nie mogą zastąpić konsultacji z lekarzem lub farmaceutą.