Czosnek- historia

Czosnek jest najstarszą znaną rośliną leczniczą. Spożywany był w Babilonii 4500 lat p. n.e. Znali go starożytni Egipcjanie, Hebrajczycy, Asyryjczycy, Kartagińczycy, Arabowie. Czosnek był uprawiany w starożytnych Chinach. Jest o nim zdanie w Biblii oraz w Koranie. W Talmudzie czosnek jest zalecany przeciwko niemocy płciowej i jako lek sprzyjający długowieczności.

Główki czosnku widnieją na malowidłach pochodzących ze starożytnego Egiptu, w pałacu w Knossos na Krecie oraz na ruinach Pompei. Roślina ta jest także wymieniana w Odysei Homera. Król Asyrii Ashurbanipal opisał czosnek pismem klinowym.

W przekazach staroindyjskich roślina widnieje jako lek podniecający. Indyjscy lekarze stosowali główki czosneku, aby zapobiegać chorobom serca i chorobom reumatycznym. Arabowie używali czosnku do leczenia ran i owrzodzeń. Na Wschodzie był on lekiem na niemoc płciową, przypisywano mu również właściwości przedłużania życia.

W starożytnym Egipcie czosnek był uważany za roślinę świętą. Wiadomo, że Egipcjanie podawali go robotnikom zatrudnionym przy budowie piramid jako ochronę przed chorobami. Egipski papirus medyczny zawiera 22 przepisy na zastosowanie czosnku przy bólach głowy, chorobach gardła czy osłabieniu.

Cześć europejskich uczonych w starożytności nie lubiła tej rośliny, ze względu na jego intensywny zapach, inni z kolei polecali czosnek na wiele dolegliwości. W starożytnej Grecji wierzono w magiczną moc czosnku, sądzono, że roślina wzmacnia męskość i waleczność, działa odtruwająco, uodparnia przeciw truciznom. Czosnek miał także zwalczać zaklęcia. To właśnie Dioskurydes pisał, że: „czosnek jedzony wypędza tasiemca i pędzi mocz”. Czosnek był podawany uczestnikom olimpiady, być może dlatego, że wierzono, iż poprawia wydajność.

Zarówno Dioskurydes  jak i Pliniusz uważali czosnek jako lek uniwersalny na wszystkie dolegliwości.

Pliniusz Starszy zalecał czosnek na 61 dolegliwości, wśród których można wymienić zaburzenia żołądkowo- jelitowe, pogryzienia psów, ukąszenia żmij, astmę, reumatyzm, hemoroidy, wrzody, drgawki, suchoty.

W średniowieczu i późniejszych wiekach pisali o nim: św. Hildegarda, Mathiolus, Paracelsus, Bock, Lonicerus.

Powszechnie wówczas wykorzystywano czosnek jako lek chroniący przed epidemiami.

Falimierz w „Zielniku” podaje, że czosnek był pokarmem chłopów, który chronił przed zatruciami pokarmowymi. W zielniku Szymona Syreniusza z 1613 roku znajduje się ponad 100 wskazań leczniczych czosnku. Wg podań z tego zielnika był to doskonały środek na wątrobę oraz pomagającym przy kaszlu.

Inny Polski autor- ks. Kluk podaje, że czosnek świetnie pomaga na zaflegmienie płuc.

W czasie I wojny światowej w przyfrontowych szpitalach radzieckich stosowano utarty czosnek z cebulą na rany w specjalnych pudełeczkach przymocowanych do rany, tak aby masa czosnkowa nie dotykała rany. Opary z masy czosnku i cebuli powodowały szybsze gojenie się ran, nawet tych które goiły się trudno. W czasie I i II wojny światowej lekarze stosowali także okłady czosnkowe z mchem torfowym, aby zapobiegać gangrenie. Ząbki czosnku stosowano także w zapobieganiu zgorzeli i posocznicy. Czosnek miał także zastosowanie jako lek przeciwko tyfusowi, biegunkom, cholerze.

W roku 1884 Wertheim, a w 1892 Semmler wyodrębnili olejek czosnkowy. To odkrycie zapoczątkowało badania nad działaniem czosnku, dzięki czemu dzisiaj to jeden z lepiej przebadanych surowców leczniczych. W 1928 r, rosyjski uczony, który pracował nad olejkiem czosnkowym, nazwał mieszaninę lotnych związków czosnku fitoncydami. Dopiero 1944r. wyodrębniono z czosnku allicynę, główny składnik aktywny czosnku.

Czosnek- składniki mineralne

W czosnku znajduje się ponad 100 substancji czynnych, które wpływają na nasze zdrowie. Ząbki czosnku zawierają głównie mieszaninę lotnych olejków zwanych fitoncydami. Ponadto główki czosnku zawierają cukry, flawonoidy, antocyjany, kwasy organiczne, fitosterole oraz enzymy. Czosnek dostarcza do organizmu witaminę C, witaminy z grupy B, kwas foliowy, prowitaminę A. To także źródło wielu aminokwasów i soli mineralnych.

Po rozdrobnieniu ząbku czosnku enzym allinazyna rozkłada alline do kwasu pirogronowego, amoniaku i allicyny. Allicyna z kolei rozpada się następnie na ajoen oraz inne wielosiarczki. To właśnie te związki nadają ząbkom czosnku charakterystyczny zapach.