Historia

Por był znany i wykorzystywany w starożytności. Cenili go Egipcjanie, Grecy, Rzymianie czy Żydzi.  Roślina jest wymieniana w Biblii jako pokarm, którego brakowało Izraelitom, kiedy opuścili Egipt.

Początkowo por traktowana jako małowartościowe warzywo i stosowano jako dodatek do sałatek. Za czasów panowania Nerona roślina zyskała na popularności. Neron uważał, że por ugotowany z oliwką doskonale wzmacnia głos. Władca ten tak był zafascynowany porem, że zyskał przezwisko „pożeracza porów”.

Hipokrates wykorzystywał por główkowaty w leczeniu wielu schorzeń. Podawał go wymiotującym krwią. Medyk twierdził, że por świetnie wpływa na płodność, a sok z rośliny rozluźniał ściągnięte macice. Starożytni stosowali utarty z miodem do oczyszczania wrzodów. Por miał wzbudzać miłosne pożądanie oraz sprowadzać sen. Sok z pora stosowano na ukąszenia węży oraz inne rany. Była to także odtrutka na zatrucie grzybami.

Do Polski por trafił za sprawą królowej Bony, która tęskniąc za ojczystą kuchnią sprowadziła do naszego kraju wiele warzyw, w tym właśnie pora.

Por jest narodowym symbolem Walii. Legenda głosi, że św. Dawid kazał wojskom broniącym Walii wpiąć pora w nakrycia głowy, aby walczący mogli odróżnić się od nieprzyjaciół. Do dziś w dniu św. Dawida w Walii stroi się ubrania porem. Współcześni kibice meczów rugby przynoszą ze sobą pory i wymachując nimi dopingując swoją drużynę.

Por u Świętej Hildegardy

Święta Hildegarda uważała, że por ma pobudzać w człowieku rządze, a spożywany na surowo działa szkodliwie, ponieważ źle wpływa na krew, soki i gnicie.

Por w medycynie ludowej

W dawnej medycynie por był stosowany jako lek na gruźlicę. Często warzywo to było także zalecane przy wszelkiego rodzaju zatruciach, a szczególnie przy zatruciach grzybami czy ołowiem.

Składniki mineralne

Por swoje działanie zawdzięcza obecności związków siarki- allicyny. Ponadto warzywo zawiera inulinę, kenferol, saponiny. To także źródło wielu witamin i minerałów.