Czarna rzodkiew- surowiec

Surowcem jest korzeń rzodkwi czarnej, z którego przygotowuje się sok.

Trochę historii

Trudno jest ustalić pochodzenie rzepy, ponieważ jest to roślina znana w uprawie od tysięcy lat. Przypuszcza się, że roślina ta może pochodzić z wschodnich rejonów Morza Śródziemnego lub terenów Azji, gdzie była znana jeszcze przed czasami rzymskimi. Wiadomo, że rzodkiew znana była w Egipcie Faraonów, starożytnym Rzymie i Jerozolimie. W starożytnych Chinach i Japonii rzodkiew była uprawiana już w XI w p.n.e. 

Wg podań Herodota roślina była pokarmem dla robotników, którzy budowali piramidy 3000 lat p.n.e. Egipcjanie oraz Chińczycy z nasion rzepy otrzymywali olej. O rzodkwi pisali Dioskurides, Pliniusz, Teofrast i Galen. Wymienieni medycy zaliczali rzodkiew jako środek rozgrzewający i zalecali ją stosować jako środek sprzyjający trawieniu i poprawiający apetyt. Pliniusz podaje, że rzodkiew stosowano w leczeniu ukąszeń węży i skorpionów oraz przy zatruciach grzybami. Warzywo stosowano także jako środek na wszawicę. Starożytni stosowali utarte nasiona rzodkwi z miodem jako środek łagodzący zadyszkę i hamujący kaszel. O właściwościach tego warzywa pisał Karol Wielki w swoim Kapitularzu, gdzie nakazywał uprawiać czarną rzodkiew. W późniejszych czasach warzywo pojawia się także w dziełach św. Hildegardy Albertus Magnusa, Hieronymusa Bocka.

Czarna rzodkiew w medycynie ludowej

W starożytności oraz w średniowieczu rzodkiew stosowano na choroby żołądka, wątroby, nerek, jelit. Roślinę podawano na poprawę apetytu oraz dla wzmocnienia włosów. Avicenna zalecał rzepę wymieszaną z mąką na wzrost włosów przy łysieniu oraz na pryszcze. Sok z rzodkwi wkropiony do uszu zalecał dla poprawy słuchu. Przestrzegał jednak przed szkodliwym działaniem rzodkwi na głowę i zęby.

W medycynie ludowej często przyjmuje się sok z korzenia rzodkwi wymieszany z cukrem lub miodem przy nieżytach górnych dróg oddechowych. Na grypę zalecane są okłady całego ciała z tartej rzepy przed snem, a dodatkowo picie szklanki soku z rzodkwi wymieszanego z wodą (1:1) z dodatkiem łyżki miodu. Taki preparat stosuje się również przy kokluszu, zapaleniu oskrzeli, pluciu krwią, puchlinie wodnej, nerwobólach, niedokrwistości, wzdęciach, podagrze, kamicy moczowej oraz jako środek mlekopędny i przeciwrobaczy.

Współcześnie w medycynie ludowej rzodkiew stosuje się jako środek żółciopędny. Sok z warzywa ma jest też powszechnie wykorzystywany jako składnik preparatów na porost włosów.

Czarna rzodkiew- wartość odżywcza

Korzeń rzodkwi zawdzięcza swój ostry smak i nieprzyjemny zapach obecności glikozydów gorczycowych- tzw. glukoznynolanów. Warzywo jest źródłem kwasów fenolowych oraz witamin, zawiera bardzo dużo witaminy C. Ponadto  zawiera cukry, flawonoidy oraz zasady purynowe. Jest to także źródło żelaza, fosforu, wapnia, magnezu, sodu, potasu, cynku, miedzi, manganu, selenu, siarki.

Nasiona rzodkwi, które wykorzystuje się czasem w medycynie ludowej, zawierają oprócz glukozynolanów także alkaloidy, brassinosteroidy oraz flawonoidy.