- Czarna rzodkiew- właściwości
Czarna rzodkiew- systematyka
Rodzina: Kapustowat
Rodzaj: Rzodkiew
Gatunek: Rzodkiew zwyczajna
Nazewnictwo
Łacińska: Raphanus sativus var. niger, Rapvanus niger
Angielska: Spanish radish
Niemiecka: Schwarzer Rattich
Polskie nazwy: czarna rzepa, rzodkiew zwyczajana, rzodkiew domowa
Czarna rzodkiew- występowanie
Czarna rzodkiew bywa czasem spotykana w stanie dzikim rejonie Morza Śródziemnego. Uprawiana na całej półkuli północnej. Rzodkiew jest szczególnie popularna w Chinach, Korei, Japonii oraz w Uzbekistanie.
Rzodkiew – odmiany
Można wyróżnić odmiany rzodkwi, które różnią się długością okresu wegetacji, kształtem, grubością i kolorem skórki korzenia. Jedną z odmian rzodkwi jest znana wszystkim rzodkiewka. Najbardziej znane są odmiany o zgrubiałym korzeniu w kolorze czerwonym, białym i czarnym. Wyróżnia się rzodkiew wczesną, która należy do jednych z pierwszych jarzyn, dlatego, że pojawiają się wczesną wiosną. Rzodkiew letnia, jest większa, wolniej parciej. Dojrzewa, gdy kończy się sezon zbioru rzodkwi wczesnej. Największe zgrubienie wytwarza rzodkiew jesienno- zimowa, którą można przechowywać przez zimę.
Czarna rzodkiew- surowiec
Surowcem jest korzeń rzodkwi czarnej, z którego przygotowuje się sok.
Trochę historii
Trudno jest ustalić pochodzenie rzepy, ponieważ jest to roślina znana w uprawie od tysięcy lat. Przypuszcza się, że roślina ta może pochodzić z wschodnich rejonów Morza Śródziemnego lub terenów Azji, gdzie była znana jeszcze przed czasami rzymskimi. Wiadomo, że rzodkiew znana była w Egipcie Faraonów, starożytnym Rzymie i Jerozolimie. W starożytnych Chinach i Japonii rzodkiew była uprawiana już w XI w p.n.e.
Wg podań Herodota roślina ta była pokarmem dla robotników, którzy budowali piramidy 3000 lat p.n.e. Egipcjanie oraz Chińczycy z nasion rzepy otrzymywali olej. O rzodkwi pisali Dioskurides, Pliniusz, Teofrast i Galen. Wymienieni medycy zaliczali rzodkiew jako środek rozgrzewający i zalecali ją stosować jako środek sprzyjający trawieniu i poprawiający apetyt. Ponadto Pliniusz podaje, że rzodkiew stosowano w leczeniu ukąszeń węży i skorpionów oraz przy zatruciach grzybami. Już w czasach starożytnych warzywo to stosowano także jako środek na wszawicę. Starożytni stosowali utarte nasiona rzodkwi z miodem jako środek łagodzący zadyszkę i hamujący kaszel. O właściwościach tego warzywa pisał Karol Wielki w swoim Kapitularzu, gdzie nakazywał uprawiać czarną rzodkiew. W późniejszych czasach warzywo pojawia się także w dziełach św. Hildegardy Albertus Magnusa, Hieronymusa Bocka.
Czarna rzodkiew w medycynie ludowej
W starożytności oraz w średniowieczu rzodkiew stosowano na choroby żołądka, wątroby, nerek, jelit. Roślinę podawano na poprawę apetytu oraz dla wzmocnienia włosów. Avicenna zalecał rzepę wymieszaną z mąką na wzrost włosów przy łysieniu oraz na pryszcze. Sok z rzodkwi wkropiony do uszu zalecał dla poprawy słuchu. Przestrzegał jednak przed szkodliwym działaniem rzodkwi na głowę i zęby.
W medycynie ludowej często przyjmuje się sok z korzenia rzodkwi wymieszany z cukrem lub miodem przy nieżytach górnych dróg oddechowych. Na grypę zalecane są okłady całego ciała z tartej rzepy przed snem, a dodatkowo picie szklanki soku z rzodkwi wymieszanego z wodą (1:1) z dodatkiem łyżki miodu. Taki preparat stosuje się również przy kokluszu, zapaleniu oskrzeli, pluciu krwią, puchlinie wodnej, nerwobólach, niedokrwistości, wzdęciach, podagrze, kamicy moczowej oraz jako środek mlekopędny i przeciwrobaczy.
Współcześnie w medycynie ludowej rzodkiew stosuje się jako środek żółciopędny. Sok z warzywa jest też powszechnie wykorzystywany jako składnik preparatów na porost włosów.
Czarna rzodkiew- wartość odżywcza
Korzeń rzodkwi zawdzięcza swój ostry smak i nieprzyjemny zapach obecności glikozydów gorczycowych- tzw. glukoznynolanów. Warzywo jest źródłem kwasów fenolowych oraz witamin, zawiera bardzo dużo witaminy C. Ponadto zawiera cukry, flawonoidy oraz zasady purynowe. Jest to także źródło żelaza, fosforu, wapnia, magnezu, sodu, potasu, cynku, miedzi, manganu, selenu, siarki.
Liście rzodkwi to źródło kwasu kawowego, glukozynolanów indolowych oraz związków lotnych takich jak: fitol czy kwas heksadekanowy.
Z koleji nasiona rzodkwi, które wykorzystuje się czasem w medycynie ludowej, zawierają oprócz glukozynolanów także alkaloidy, brassinosteroidy oraz flawonoidy.
CZARNA RZODKIEW DZIAŁANIE LECZNICZE
Korzeń rzodkwi:
- Ma silne działanie żółciotwórcze
- Przywraca prawidłowy ruch jelit
- Wzmaga wytwarzanie kwasów żołądkowych
- Stosowany jest jako środek przeczyszczający
- Ma zastosowanie w leczeniu przewlekłych stanów zapalanych i uszkodzeń wątroby
- Dzięki zawartości błonnika pomaga wydalić nadmiar cholesterolu
- Jest stosowny w leczeniu kamieni w nerkach i pęcherza moczowego
- Wykazuje działanie przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe i przeciwgrzybicze
- Jest doskonałym środkiem przeciwszkorbutowym
- Bywa stosowany jako środek ogólnie wzmacniający i remineralizujący
- Ma zastosowanie w leczeniu puchliny wodnej, kamicy moczanowej oraz innych chorób układu moczowego
- Czarna rzodkiew jest środkiem polecanym przy wypadaniu włosów
Działanie niepożądane
Duże ilości soku zwłaszcza przyjęte na czczo mogą u niektórych spowodować podrażnienie żołądka i przekrwienie błony śluzowej żołądka.
Przeciwwskazania
- Ostry i podostry nieżyt żołądka, jelit, nerek, silne zapalenie wątroby
- Choroby związane z zaburzeniami przemiany materii
- Wrzody żołądka
- Ciężkie schorzenia serca
Arnal- Schnebelen B., Goetz P., Paris M.; Lecznicze dary natury, 200 uzdrawiających ziół; Reader’s Digest; Warszawa 2004, str. 193
Czikow P., Łaptiew J.; Rośliny lecznicze bogate w witaminy; Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 1987r., str. 322-323
Górnicka J.; Apteka natury; AWM, Warszawa 2005, str. 126
Kuźniewski E., Augustyn- Puziewicz J.; Przewodnik ziołolecznictwa ludwego; Wyd. II, PWN, Warszawa- Wrocław 1986, str. 72
Lim T. K.; Edible Medicinal and non-medicinal Plants, vol. 9 Modified Steams, roots, bulbs, Springer 2015 str. 829- str. 829-869
Ożarowski A.; Ziołolecznictwo- poradnik dla lekarzy; PZWL, wyd. III, Warszawa 1982, str. 219-220
Ożarowski A., Jaroniewski W.; Rośliny lecznicze i ich praktyczne zastosowanie; Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, Warszawa 1989, str. 344-346
Pajor W. J.; Mała encyklopedia przypraw, smaków i ziołolecznictwa; Wyd. Tempus Plus s. c., Kraków 1998, str. 167
Poprzęcki W.; Ziołolecznictwo, Spółdzielcza Agencja Reklamowa SPAR, 1990r, str. 99
Romvary V.; Rośliny przyprawowe i przyprawy w kuchni węgierskiej; Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1987, str. 116-117
Senderski M.E.; Prawie wszystko o ziołach i ziołolecznictwie; wyd. Mateusz E. Senderski, Podkowa Leśna 2016; str. 558-559
- Podobne artykuły
Marchew zwyczajna (łac. Dacus carota)
Marchew zwyczajna – królowa warzyw, doskonale wpływa na procesy trawienne i jest doskonałym źródłem karotenoidów. Świetnie smakuje i korzystnie wpływa na zdrowie
Dynia zwyczajna- łac. Cucurbita pepo
Dynia to roślina, która kojarzy się z jesienią. Jest to warzywo, którego zarówno miąższ jak i liczne nasiona niosą wiele korzyści odżywczych i zdrowotnych…
Soja warzywna- łac. Glycine max
Soja owłosiona, soja uprawna, soja warzywna (Glycine max) to gatunek jednorocznej rośliny oleistej z rodziny bobowatych. To najważniejsza