Wśród pseudozbóż, które są także zaliczane do tej kategorii można dopisać: komosę ryżową, teff, amarantus, grykę, szałwię hiszpańską.

Według archeologów pszenica pojawiała się na terenach Azji Mniejszej. Jako pierwsza została udomowiona samopsza około 9 tysięcy lat p. n. e. Płaskurka została udomowiona tysiąc lat później, a na tereny Europy (głównie Niemcy, Hiszpania) dotarła jakieś 5 tysięcy lat p.n.e.

Dzięki uprawie i selektywnym wyborze ziaren do siewu na przestrzeni wieków doprowadziło do powstania wielu odmian pszenicy typowych dla danych terenów.

W latach 50-tych XX wieku pszenicę zwyczajną poddano wielokrotnym krzyżowaniom i mutacją genetycznym, w wyniku czego otrzymano obecnie powszechnie stosowaną wysokoglutenową odmianę pszenicy, która wydaje 10 krotnie większy plon niż dawne odmiany zbóż.

Według danych FAO w 2003 roku ponad 93% światowej produkcji ziarna pszenicy pochodzi z pszenicy zwyczajnej, niecałe 6% przypadło na pszenicę makaronową. W niewielkim stopniu uprawia się inne pszenice. Jednak poszukiwania alternatywy dla wysokoglutenowej mąki pszennej oraz częstsze objawy nietolerancji glutenu czy celiakii powodują, że rolnicy coraz zaczynają uprawiać dawne odmiany zbóż.

Czym się różnią pradawne zboża od pszenicy zwyczajnej?

Pradawne ziarna zbóż zawierają więcej białka i składników mineralnych niż pszenica. Ponieważ mają trochę inną budowę i mniejsze ziarna ich oczyszczanie jest niemożliwe, a czasami po prostu nie opłacalne. Stąd też w zbożach takich zostaje zachowanych więcej składników mineralnych.

Mąka otrzymana z pradawnego ziarna zbóż jest cięższa i wygląda bardziej siermiężnie. Jednak niebywałą ich zaletą jest zawartość witamin i rzadko spotykanych aminokwasów oraz duża zawartość błonnika.