Historia

Piwo chmielowe warzono już w starożytnym Egipcie, gdzie doceniano jego wartości smakowe i przyprawowe. Prawdopodobnie napój piwny pito także w starożytnej Babilonii. Piwo z chmielem pili mieszkańcy Morza Czarnego i Morza Kaspijskiego.

Pliniusz Starszy polecał chmiel jako jarzynę, którą można było kupić wiosną na targach w postaci młodych pędów. Grecy i Rzymianie uprawiali chmiel w celach leczniczych. To właśnie z czasów rzymskich pochodzi nazwa lupulus, która oznacza młodego wilka. Rzymianie twierdzili, że pędy chmielu oplatają swoją podporę tak jak wilk dusi swoją ofiarę. Starożytni Grecy i Rzymianie stosowali chmiel jako środek na bezsenność, brak apetytu oraz zmniejszający popęd płciowy. Nie stosowali oni jednak chmielu jako dodatku do piwa.

Od czasów starożytnych roślina szybko rozprzestrzeniła się po Europie.  Uważa się, że święta Hildegarda spopularyzowała dodawanie chmielu do piwa.

W średniowieczu chmiel wprowadzono jako roślinę leczniczą, polecaną jako lek dla mnichów i duchowieństwa. Wówczas zaczęto na skalę przemysłową uprawiać chmiel do celów spożywczych i farmaceutycznych. Wówczas pozostałości po produkcji piwa stosowano jako dodatek do kąpieli odmładzających.

W Anglii chmiel uważano za środek, który wywołuje melancholię. Z tego powodu szyszki chmielu zaczęto stosować do produkcji piwa dopiero w XVI w.

Roślina została wprowadzona do medycyny jako środek leczniczy dopiero w Renesansie. Przed II wojną światową stosowano odwar z szyszek w formie inhalacji w leczeniu kataru u dzieci.

Chmiel zwyczajny w medycynie ludowej

Chmiel od wieków był wykorzystywany w lecznictwie.  Roślinę to wykorzystywano w medycynie chińskiej, ajurwedzie, gdzie był wykorzystywany jako lek na podniecenie, napięcie nerwowe oraz bezsenność. Chmiel jest stosowany jako środek wzmacniający.  Dawniej stosowany w leczeniu skrofulozy, szkorbutu, zapalenia węzłów chłonnych, anemii, blednicy, dny, moczenia mimowolnego, kamicy, krzywicy, limfatyzmu, puchliny wodnej. Zielarze wykorzystują odwary chmielowe przy zbijaniu gorączki, natomiast wyciągi alkoholowe w leczeni żółtaczek i niedomóg wątrobowych. Maści chmielowe stosowano w leczeniu trudno gojących się ran i wrzodów. Na Rusi w XIX wieku odwarem z korzeni chmielu leczono żółtaczkę. W dawnych czasach preparaty z chmielu stosowano jako środek zapobiegający szkorbutowi.

Chmiel zwyczajny- składniki mineralne

Szyszki chmielu oraz lupilina swoje działanie zawdzięczają obecności humulonu i lupulonu oraz kwasów chmielowych i lupulowych. Roślina ta zawiera także oleje eteryczny, którego główne składniki to: humulen, mircen, faranzen. Ponadto chmiel dostarcza cholinę, aminokwasy, trójterpeny, fitoestrogeny, flawonoidy.