Perz ma mocno rozgałęzione korzenie przez co jest trudnym do wyplenienia chwastem w polu czy ogrodzie. Jest to jedna z najbardziej żywotnych roślin. Z niewielkiego odcinka podziemnego kłącza potrafi wyrosnąć na nowo cała roślina.
Z jednej strony to uporczywy chwast, a z drugiej znakomita roślina lecznicza mająca zastosowanie w wielu schorzeniach.
Rząd: Wiechlinowce
Rodzina: Wiechlinowate
Rodzaj: Perz
Łacińska: Agrypyron repens
Angielska: Couchgrass
Niemiecka: Gemeine Quecke
Polskie nazwy: perz pospolity, biały perz, pszenica-perz, pyrnik, trawa aptekarska, rolnica, psia trawa, psia pasza, ząb, korzenica, osecz
Nazwa łacińska perzu pochodzi od greckich słów: agros- pole i pyros- pszenica, co oznacza pola pszenicy oraz łacińskiego słowa repens- rozesłany, płożący się. Nazwa ta wzięła się od tego, że perz najlepiej rozrasta się właśnie w pszenicy.
Nazwa psia trawa jest związana właśnie z zachowaniem się psów, które szczególnie wczesną wiosną wydzierają z ziemi kłącza perzu.
„Czym złodziej w komorze, a wilk w oborze lub świnia w szkodzie tym perz w ogrodzie”
Perz jako chwast jest rozpowszechniony w całej Europie, Afryce Północnej, Ameryce Północnej oraz na Syberii. W Polsce jest to jeden z najbardziej powszechnych i najtrudniejszych do wypleniania chwastów. Rośnie na polach i łąkach, pleni się ogródkach, na skrajach lasów, w zaroślach i na miedzach.
Surowcem zielarskim jest kłącze perzu.
Właściwości lecznicze perzu opisał Dioskurydes, który podobnie jak Pliniusz Stary zalecał perz w celu zwiększenia ilości wydalanego moczu oraz w przypadku kamieni nerkowych.
Roślina znana była także w starożytnych Chinach, gdzie wysuszone kłącza perzu były używane jako materace dla rannych żołnierzy.
Perz w średniowieczu był nazywany manną kalabryjską i już wtedy stosowano go szczególnie chętnie jako środek przeciwpasożytniczy u dzieci.
Po raz pierwszy pełnego botanicznego opisu tego ziela dokonał w XVI wieku niemiecki aptekarz Theodor Jacob.
Na wisach popularne było mieszanie zmielonych kłączy perzu z krupnikiem i mlekiem.
Podczas I wojny światowej w Niemczech mielone kłącze perzu było dodatkiem stosowanym przy wyrobie chleba, a także piwa.
W dawnej medycynie ludowej Niemiec stosowano podgrzane nasiona perzu w formie okładów na brzuch jako środek łagodzący wrzody trawienne.
Perz często był stosowany przy hemoroidach, puchlinie wodnej, czyraczności, krzywicy i skrofułach. Zewnętrznie wykorzystywany w formie lewatyw przy obstrukcji oraz do nasiadówek przy hemoroidach.
Kłącze perzu dostarcza do organizmu łatwo przyswajalne węglowodany, w tym inulinę, która uważana jest za probiotyk. Ponadto w perzu znajdują się śluzy, saponiny, gumy, związki poliacetylenowe, terpeny. Perz to także źródło karotenoidów, witaminy A, C, inozytu. Wśród minerałów zawartych w perzu można wymienić krzem, żelazo, potas.
Surowiec jest stosowany jako składnik herbatek na odchudzanie, ponieważ pomaga regulować przemianę materii, przyspiesza trawienie, zapobiega przyrostowi masy ciała. Zapobiega także zaparciom nawykowym. Kłącze perzu może wchodzić w skład mieszanek ziołowych stosowanych przy alergii, łagodząc objawy alergii oraz wzmacniając odporność.
Kłącze perzu:
Nie zaleca się stosowania perzu przy niedrożności dróg moczowych.
Źródła
Blog Naturalne zdrowie powstał kilka lat temu i ma on charakter informacyjny. Wszystkie wiadomości o zastosowaniu i właściwościach ziół oraz dietetyce i ziołolecznictwie zbieram w różnych książkach i na stronach internetowych.
#zioła #zastosowanieziół #ziołolecznictwo #dietetyka #zdroweodżywianie #przyprawy #roslinylecznicze
Informacje zamieszczone na stronie internetowej nie stanowią profesjonalnej porady medycznej ani instrukcji użycia. W żadnym wypadku treści zamieszczone na stronie internetowej nie mogą zastąpić konsultacji z lekarzem lub farmaceutą.