Pachnąca, orzeźwiająca- któż z nas nie zna mięty. Mięta pieprzowa to roślina lecznicza stosowana w dolegliwościach układu pokarmowego. Dzięki właściwością chłodzącym jest idealnym napojem na ciepłe dni.
Rodzina: Jasnotowate
Rodzaj: Mięta
Gatunek: Mięta pieprzowa
Łacińska: Mentha pipera
Angielska: Pepermint
Niemiecka: Pfeffer- Minze
Polskie nazwy: mięta, menta, mięta pieprzna, miatka, miantek, meta, miętkiew, mięta czarna, zioło św. Marii
Mięta pochodzi z obszaru śródziemnomorskiego i obecnie jest uprawiana w całej Europie, Ameryce Pn., Azji i Afryce. Mięta pieprzowa Mitcham została wprowadzona do uprawy w XIII w. Powstała w wyniku skrzyżowania odmian mięt rosnących w Anglii – mięty zielonej i mięty nadwodnej. Odmiana ta w naturze nie występuje.
Znanych jest około 20 gatunków mięty, ale to właśnie mięta pieprzowa tzw. czarna – Mitcham zawiera największą ilość mentolu, dlatego też jest najczęściej stosowana w przemyśle farmaceutycznym, spożywczym i kosmetycznym. Mięta pieprzowa znana jest w dwóch podgatunkach i kilku formach. Bardzo łatwo można pomylić miętę pieprzową z miętą polną (Mentha arvensis) i miętą zieloną (mentha spicta) oraz ich licznymi krzyżówkami.
Surowcem stosowanym w lecznictwie są świeże lub suszone liście (Menthae piperitae folium) i ziele mięty pieprzowej (Mentha piperate herba). Z surowca pozyskuje się olejek eteryczny uzyskany przez destylację z parą wodną (Menthae piperotae aethroleum). Z olejku wymraża się mentol, który również ma zastosowanie w lecznictwie.
Dawkowanie wg EMA:
Napar z liści: 4,5- 9 g na dobę, w dawkach podzielonych na 3 porcje
Nalewka: 6-9 ml w dawkach podzielonych na 3 porcje
Dzieci między 4 a 12 rokiem życia napar: 3-5 g
1-5% olejku miętowego w maściach do nosa
Nazwa mięty pochodzi od łacińskiego słowa mentha lub greckiego słowa mintha. Minte była nimfą, w której zakochał się Hades, zazdrosna małżonka króla podziemi, która przemieniła nimfę w krzak mięty.
W Polsce uprawę mięty pieprzowej rozpoczęto po I wojnie światowej.
Mięta w medycynie ludowej bywa stosowana w leczeniu nieżytów górnych dróg oddechowych i stanach zapalnych błony śluzowej jamy ustnej. Ksiądz Kneipp zalecał miętę jako środek uspokajający w przypadku lekkich depresji i kołatania serca o podłożu nerwicowym.
Głównym składnikiem odpowiedzialnym za działanie mięty jest olejek eteryczny bogaty w mentol. Ponadto olejek miętowy w zależności od gatunku i pochodzenia surowca może zawierać: menton, estry mentolu, felandren, pinen, cyneol, neomentol, izomenton, mentofaron, cyneol, α-pinen, β-pinen, limonen, wiridoflorol. Ziele mięty dostarcza flawonoidy (glikozydy apigeniny, diosmetyny, luteoliny, mentozyd, rutyna, hesperydynya, gardenina D), gorycze, garbniki, kwasy fenolowe: kofeinowy, chlorogenowy, rozmarynowy, Mięta jest również źródłem steroli, karotenoidów i choliny.
Liście i ziele mięty:
Mięta nasila dolegliwości związane z nadkwaśnością żołądka. Ponadto może zaburzać wchłanianie żelaza. W dużych ilościach mięta może powodować senność i wymioty.
Nie rozcieńczonego olejku miętowego nie należy stosować bezpośrednio na skórę.
Literatura
Informacje zamieszczone na stronie internetowej nie stanowią profesjonalnej porady medycznej ani instrukcji użycia. W żadnym wypadku treści zamieszczone na stronie internetowej nie mogą zastąpić konsultacji z lekarzem lub farmaceutą.